κοκκινο καπέλο

Ηταν τέτοια εποχή, οταν αφου τελειώσαμε την πρακτική εκπαίδευση, τοποθετηθήκαμε σε σταθμούς σαν υπεύθυνο προσωπικό. Οπως γίνεται συνήθως, πρώτα βάζουμε το τηγάνι στην φωτιά και μετά πάμε για ψάρεμα, ετσι κι εμείς βγήκαμε για δουλειά χωρίς στολή και χωρίς καπέλο. Κι άντε χωρίς στολή δουλεύεις, χωρίς καπέλο ομως οχι. Ετσι οι πιο πολλοί (μερικοί είχαν κονέ και προμηθεύτηκαν καπέλο) ψάχναμε ποιός παλιός θα μας δάνειζε το δικό του.

Αλλοι το έδιναν με χαμόγελο, άλλοι στραβομούτσουνιαζαν και μερικοί το κλείδωναν στο συρτάρι ή το έπαιρναν μαζί τους. Τέλος πάντων με τόν εναν ή με τον άλλον τρόπο , πάντα κάτι γινόταν και δουλεύαμε.

Εγώ ήμουν τυχερή γιατί οι ΄΄ παλιοί΄΄, δύο καταπληκτικοί άνθρωποι, που τους θυμάμαι με αγάπη, δεν είχαν τέτοια κολλήματα κι έτσι το μόνο πρόβλημα που αντιμετώπιζα ήταν στο μέγεθος του καπέλου. Και οι δύο φορούσαν το μεγαλύτερο νουμερο. Πολλές φορές οταν έπαιρνα ενα αυστηρό επαγγελματικό ύφος (αυτό που κρύβει τον φόβο) τσούπ!! έπεφτε το καπέλο στα μάτια μου. Χειρότερα...οταν έπρεπε να δώσω κάποιο χαρτί και η μηχανή ήταν ντήζελ το έργο παιζόταν ως εξής: σηκωνόμουν στις μύτες των ποδιών μου, τέντωνα το χέρι ψηλά να φθάσω το παράθυρο της μηχανής , έγερνα το κεφάλι λίγο πίσω ....κι έσκυβα να σηκώσω το καπέλο που μου είχε πέσει και να το ξαναφορέσω.

Μ΄αυτά και μ΄αυτά η δουλειά γινόταν. Θυμάμαι μια απο τις πρώτες φορές που έδιωξα τραίνο σαν υπεύθυνη σταθμάρχης. Παρασκευή απόγευμα, χαμός στον σταθμό, κόσμος πολύς και φθάνει το τραίνο ασθμαίνοντας. Οι επιβάτες συνωστίζονται...γρήγορα το τελευταίο εισητήριο... ο τηλέγραφος χτυπάει πρέπει να απαντήσω, το τραίνο σφυρίζει ,γρήγορα εξω να το διώξω.

Κι οπως περνάω τα βαγόνια για να πάω κοντά στην μηχανή, ακούω απο ενα ανοικτό παράθυρο μια γυναικεία φωνή....θεέ μου, γυναίκα μας διώχνει, θά φθάσουμε άραγε;;;